Van cowgirl naar kreupel

Na 6 maanden geen inkomsten, hebben we eindelijk een betaalde baan gevonden! Blijkbaar ben ik niet meer gewend aan echt werken, want na een week werken, zit ik al in de ziektewet.

Na met ongewassen haren, stok in de hand en al oerkreten gillend achter wilde geiten aan gerend te hebben en te dartelen tussen de lammetjes op de derde boerderij, zijn we inmiddels op onze vierde boerderij aanbeland. Op de dag van aankomst gaat de manager een lijst af met onze talenten. Kunnen jullie: motorrijden, tractor rijden, heftruck rijden, off road rijden? Hebben jullie ervaring met koeien? We beseffen dat we nog een lange weg te gaan hebben en dat onze talenten enigszins tekort zouden kunnen schieten wanneer we al zijn vragen met nee moeten beantwoorden. Toch worden we de volgende dag in een jeep gezet om de koeien richting de hekken te drijven. Deze koeien staan niet in mooie, vlakke graslanden, maar in kilometers grote zandvlaktes vol met heuvels, greppels, stenen, boompjes en planten. Al hobbelend en stuiterend proberen we de jeep gaande te houden en ondertussen ook de koeien bij elkaar te houden.

De volgende dag is het tijd voor onze eerste les op de motor. Na twee keer een uur oefenen vindt de manager ons wel ervaren genoeg om op de motor koeien te drijven. We besluiten dat we dit maar beter voor het thuisfront kunnen verzwijgen. Als een stelletje amateurs slippen en schuiven we door de outback terwijl we ons best doen te verstaan wat er via de radio gezegd wordt over waar we zouden moeten rijden om de koeien in de goede richting te krijgen. Wanneer we voldoende koeien in de hekken gedreven hebben, kunnen we ze gaan verwerken. We krijgen even een snelle les in werken met Australische koeien: spring op het hek als een koe op je af komt rennen, want op deze manier kan de koe alleen je benen breken en geen vitale delen van je lichaam kapot maken. Verder kan een koe je ernstig verwonden, maar een stier kan je doden. We stappen vol goede moed de hekken binnen en krijgen de schrik van ons leven. Deze koeien zijn wild! We springen al op het hek als er alleen al een koe naar ons kijkt. De manager lacht ons uit en zegt dat we toch echt van de watertrog af moeten komen. Heel voorzichtig zetten we een stapje richting de koeien. Met trillende beentjes staan we met een hand aan het hek klaar om weg te springen. Zelfs de kalfjes zijn gevaarlijk! Ik kan nog maar net op het hek klimmen en onder me voel ik het hek trillen als het kalf er tegenaan beukt. De adrenaline stroomt door mijn lichaam, dit is wel even wat anders dan onze hollandse melkkoeien die braaf naar de stal sjokken. Veel van de koeien hebben nog nooit mensen gezien en zijn niet al te blij met ons. Als we dan ook nog eens hun oren markeren en hun hoorns afhakken, besluiten een aantal koeien dat het tijd is voor wraak en moeten we regelmatig wegspringen. Genieten van het uitzicht en de ondergaande zon zit er even niet bij. Gelukkig wel tijd voor de nodige grappen, dus tussen het redden van onze levens door wordt er heel wat afgelachen.

Jeetje, je zou toch iets breken, dat zou wel mooi shit zijn zeg! Elke dag waarschuwen we elkaar om toch vooral voorzichtig te zijn. Op de zevende dag moeten we de koeien die we verwerkt hebben naar een ander gebied brengen. Omdat we nog niet geheel soepel op onze motors door de outback sjezen, besluit de manager dat we vandaag op paarden gaan. Een stuk veiliger! Na vijf uur gaat mijn paard ineens naar rechts en ik naar links. Terwijl ik met mijn hoofd nog bezig ben met het in de gaten houden van de kalfjes en opjagen van de stieren, beland ik met een plof in het zand. Altijd al geweten dat ik een beetje over het paard getild ben... Als ik naar mijn pols kijk, zie ik die in een vreemde stand staan. In het Nederlands scheldend besef ik me dat dit een retourtje outbackziekenhuis gaat worden. De manager roept dat hij me morgen gewoon weer om 7 uur 's ochtends verwacht hoor. Een vreemde pijn schiet door mijn lichaam en het wordt even zwart voor mijn ogen. Wanneer ik die weer open is mijn arm keurig gespalkt en steekt er een grote stok uit. "Kun je even een foto maken voor in de krant?" Het paard duwt zachtjes tegen mijn rug aan alsof hij wilt zeggen: "kom op, waar wachten we op, klim er maar weer op!" Na een uur komt de manager terug met een auto en een flesje morfine. Later hoor ik dat hij gebeld heeft met de flying doctors en dat die hem vroegen hoe zwaar ik weeg, zodat hij me de juiste hoeveelheid morfine kan geven. Omdat hij geen idee had, vroeg de dokter hoe zwaar ik zou wegen als ik een kalf zou zijn. Voor de zekerheid vroeg de manager nog wat er zou gebeuren als hij mij te veel morfine zou geven: "dan gaat ze dood". Injecteren in haar bovenbeen en een smalle naald gebruiken. Een smalle naald zat er niet bij, dus er werd een gat in mijn broek geknipt en mij verzocht even de andere kant op te kijken.

Drie uur later komen we aan bij het ziekenhuis. De dokter, op slippers en in zwembroek, vertelt me dat ze mijn bot weer recht gaan zetten en geeft me een dosis verdoving. Wanneer ik wakker word zit er een dikke plak gips om mijn arm en kan ik niet stoppen met lachen. Ik vrees dat er die nacht weinig mensen hebben kunnen slapen in het ziekenhuis. De volgende dag komt de dokter kijken hoe het met me gaat, wederom op slippers en in zwembroek. "Ik kan wel merken dat je uit Amsterdam komt, ik moest je een dubbele dosis verdoving geven!" We hebben je pols rechtgezet, maar je moet voor de zekerheid nog even naar een specialist in Perth. Bijna 900 km rijden! Dat is van Uitgeest naar Zurich...

Na tien dagen Perth, drie ziekenhuisbezoeken, zes dokters en vier rontgenfoto's kunnen we weer terug naar onze boerderij. Mijn linkerarm zit mooi verpakt in een laag knaloranje gips met daarop in koeienletters HUP HOLLAND HUP, dus laat het EK maar beginnen!