In de achtbaan

Ondertussen mijn eerste Australische liefde ingeruild voor mijn nieuwe lief en de 5000 km overbrugd. Ik mis Sydney en geloof graag dat Sydney mij ook mist. Voor het eerst voelt werkloos zijn helemaal niet zo fijn. Werken aan mijn werkloosheidskleurtje zit er ook niet in, want het is hier winter. Volgens Puck bevind ik me in de werkloosheidsachtbaan, van positief en hoopvol naar negatief en wanhopig. Deze emoties wisselen elkaar in sneltreinvaart af met een gemene dosis heimwee er bovenop. Naast mijn laptop hangt een dapper briefje: ‘wanhoop is voor mietjes!’ Maar ik heb ontdekt dat ik best een mietje ben. Soms ben ik bang dat mijn laptop kortsluiting gaat maken door de tranen die rijkelijk vloeien na de zoveelste afwijzing. Gelukkig ben ik wel een mietje met een hele stoere Hollandse fiets waarmee ik de Perthse winter trotseer. Overdag zo’n 20 graden met over het algemeen een klein zonnetje, al heb ik de afgelopen weken aardig wat wolken en regen gezien. Elke dag zo’n blauwe lucht wordt anders ook maar saai. Ik fiets geen grote afstanden, want fietspaden zijn hier zeldzaam en ik mag dan af en toe een beetje wanhopig zijn, levensmoe ben ik nog niet.

’s Nachts kan het flink afkoelen en zit ik met drie truien en twee paar sokken klappertandend in mijn nieuwe thuis zonder verwarming. Een heel mooi nieuw megagroot huis, gemaakt voor de Perthse zomers, lekker koel van binnen en dus bibberkoud in de winter. Ach, winter duurt hier maar twee maanden. Al overweeg ik wel om een winterslaap te houden, lekker wegkruipen en weer te voorschijn komen in zonnigere tijden. Mét een baan alsjelbieft!

Gelukkig zijn de versterkingstroepen gearriveerd en rij ik naar het vliegveld om een zwartgeblakerde Mieke op te halen. Mieke is een jaar aan het rondzwerven en nu op zoek naar een tijdelijk baantje om haar bankrekening weer nieuw leven in te blazen. Welkom bij de baanlozen club! Mieke blijkt niet zo’n goed lid te zijn en verlaat de club binnen een week. Het is niet zo’n goede week voor de club, want een paar dagen later verliezen ze een van hun meest trouwe leden.

Het zonnetje schijnt, de lente staat om de hoek en ik ruil de achtbaan in voor de zweefmolen. Ik heb een baan!!! Nu kan ik naar hartelust werken aan mijn weekendkleurtje. De heimwee knaagt nog steeds, maar het mietje is als sneeuw voor de zon verdwenen.