Van backpackers naar prinsesjes naar boerinnetjes

De papabank acht mij niet langer kredietwaardig en heeft de geldkraan dichtgedraaid. Gelukkig is ondertussen mijn rijke nichtje, Dianne, gearriveerd dus hou ik het wel weer even vol totdat we een baantje gevonden hebben. Voor nu geniet ik nog even van mijn werkloosheidskleurtje! Via een connectie van Dianne kunnen we een week gratis in een hotel verblijven, dus genieten we volop van elke dag schone lakens en handdoeken en plonsen elke ochtend heerlijk in het zwembad. Het is bloedheet in Perth en na alle verhalen over de koude Hollandse winter, hebben we stiekem heel veel zin om te gaan schaatsen. Dus met een temperatuurtje van 35+ zwieren we soepel over het kunstijs. Gigantische energieverspilling ja, maar die Ozzies schijnen zich niet zoveel zorgen te maken over het gat in de ozonlaag. Zolang je braaf je hoed en zonnebril draagt en zonnebrand op doet, moet het allemaal wel goedkomen. No worries mate!

Als we gewapend met alles wat we in onze tas konden stoppen vanuit het hotel ons prinsessenleventje omruilen voor ons boerenleventje zijn we ondertussen experts op het gebied van een auto kopen. In een paar dagen tijd, waarin we afscheid hebben moeten nemen van onze eerste auto, Opa Dirk, en geleerd hebben dat het belangrijk is om te kijken of de km-teller ook daadwerkelijk loopt, zijn we dolbij met onze nieuwste aanwinst: Tante Corrie! Versierd met Hollandse klompjes en de Ozzie vlag gaan we het avontuur tegemoet. Ik kijk ondertussen niet meer op van giftige spinnen en slangen en boerderijen ter grootte van ons kikkerlandje zijn de normaalste zaak van de wereld. Mijn dagelijkse kloffie bestaat uit ozzie boots, zonnebril, petje, zonnebrand en water, water, water! Waar mijn haarborstel al lang geleden in de vergetelheid is geraakt, zie ik mijn shampoo ook steeds minder vaak. Kunnen we geen douche vinden? Ach, dan douchen we toch een dagje niet! Mijn jurkjes en rokjes liggen achterin de kofferbak te wachten tot ik weer toe ben aan het stadsleven en mijn meisje-zijn weer omarm. Voor nu genieten we nog te veel van het boerenleven in al zijn geuren en kleuren!

Op de eerste boerderij sjeest de boerin ons overal mee naar toe. Met een gangetje van 120 op een smal, hobbelig zandweggetje vliegt ze van links naar rechts, terwijl ze ons attendeert op mooie bezienswaardigheden. Angstig klampen we ons vast aan onze stoel en checken nog eens of onze gordel wel goed vastzit. “Ik hou van lekker hard rijden”. “Uhh en ik hou van mijn leven!” Wanneer ze ons meeneemt naar haar schapen, geeft ze me een grote ijzeren pijp. Ik kijk haar vragend aan. “Voor als de hond losbreekt, als hij op je af komt rennen, gewoon voor zijn bek rammen”. Op de tweede boerderij maken we kennis met Phil. Hij begint de dag met koffie, koffie en koffie en schakelt na de lunch over op bier, bier en bier. In zijn andere hand non-stop een sigaret. Zo rijdt hij trouwens ook, het stuur zweeft ergens tussen zijn biertje en sigaret in. Wanneer hij een nieuwe rolt, vraagt hij of jij even het stuur over wilt nemen. We horen een vreemd geluid en volgens Phil hebben we een klein technisch probleempje, maar hij scheurt gewoon verder. Als ik met een klein piepstemmetje vraag wat dat probleem precies is, zegt hij dat de remmen het niet doen en vraagt hij of Dianne hem nog een biertje wilt geven uit de koelbox.” We hebben overigens ook een klapband, maar dan kunnen jullie meteen leren hoe je een band moet verwisselen.” Wederom vrezen we voor ons leven en betreuren het dat Tante Corrie geen 4WD is, zodat we voortaan zelf zouden kunnen rijden en deze doodsritjes achterwege kunnen laten. Maar als we heerlijk in de rivier plonsen zijn we dat allang vergeten en de volgende dag stappen we zonder twijfel in bij de volgende outback jack: kaal, meer inkt dan huid op zijn rug, mist zijn linkerbeen, een hand samengesmolten met een flesje bier, de andere gelukkig aan het stuur en een constante stroom scheldwoorden uit zijn mond. Plotseling stoppen we en worden er twee grote geweren tevoorschijn gehaald. We hebben aas nodig om krabben en vissen te vangen. Voordat we door hebben wat er precies gebeurd ligt er een dode kangoeroe op de grond en wordt Dianne gevraagd om zijn achterpoten vast te houden zodat ze die eraf kunnen snijden om in het visnet te hangen. Met ogen zo groot als schoteltjes en trillende knietjes kijk ik toe hoe Skippy veranderd in visvoer. Maar de krab en vis smaken heerlijk en na een aantal km over de snelweg, raak je wel gewend aan dode kangoeroes en hoop je maar dat ze niet besluiten om tegen Tante Corrie aan te springen, aangezien dat zou betekenen dat we op zoek zouden moeten gaan naar onze derde auto. Nu nog even genieten in Kalbarri, next stop: Carnarvon!