Mijn Sydney

Na twee onrustige dagen in Bangkok (ik wil naar Sydney, ik wil naar Sydney, ik wil naar Sydneeeeeyyy!!!) zit ik met een glimlach van oor tot oor te stuiteren op mijn vliegtuigstoel. "We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaaaaal", zing ik in mijn hoofd om geen ruzie te krijgen met het halve vliegtuig, of nou ja het halve luchtruim met mijn zangvolume... Met mijn neus tegen het raampje gedrukt zie ik dan eindelijk mijn Sydney in Madurodam formaat onder mij verschijnen, mijn hart maakt een sprongetje en de kriebels in mijn buik vertienvoudigen zich. Als ik even later Bondi zie, sta ik te peeuwen als een peuter: ik ben thuis!

Ook Sara, die een dag later aankomt, houdt het niet droog. Helaas zijn haar tranen naar haar voeten gezakt en hebben deze ondertussen formaat olifant aangenomen. Na een paar dagen besluiten we om toch even langs de apotheek te gaan, die ons meteen doorstuurt naar de dokter. Na drie uur wachten vindt de dokter het tijd voor een ziekenhuisbezoekje, ach ja daar zijn we toch nog nooit geweest, laten we dat dan maar doen. Kunnen we dat ook weer van ons lijstje afvinken. Na een luttele zeven uur wachten waarin ik vier keer weg ben gegaan om eten te halen en we uitgebreid hebben gepicknickt tussen de kreunende, kotsende en bloedende patienten, wordt Sara eindelijk geroepen. Ik ben inmiddels in slaap gevallen vlak naast een dronken Ier met een stuk glas in zijn voet die een spoor van bloed heeft achtergelaten waar Klein Duimpje trots op zal zijn. Ineens staat er een wit spook voor me, Sara in een ziekenhuisjurk! Het gaat nog wel even duren, dus we mogen samen wachten in de onderzoekskamer. We liggen samen op bed, maken foto's, ontzettend slechte grappen en vooral heel veel herrie. Verplegers en dokters wisselen elkaar af, doen allerlei tests, kijken heel bedenkelijk en zeggen enge dingen zoals: "hmm je bloedwaardes zijn niet goed", "nee, dit wijst op bloedproppen", "ha grappig je hebt een hartruis!", "ja joh luister eens, een hartruis!", "ja ik hoor het bizar zeg!", "je bent wel een speciaal geval hoor". Dit gaat nog even zo door... Uiteindelijk komt er een verpleger aan die vertelt dat ze een nachtje moet blijven, omdat ze morgen nog meer tests willen doen (dit vindt hij zelf "Awesome!" ). Ja joh gezellig, inclusief gratis ontbijt? Ik loop dus in mijn eentje terug naar huis en maak me toch wel een beetje zorgen. De volgende dag ga ik op ziekenbezoek. Daar ligt ze dan, tussen kreunende, zielige mensen met een big smile (en even zo grote voeten) helemaal niet ziek te zijn. Maar volgens de dokters zou ze zich toch echt ziek moeten voelen, haar bloedwaardes zijn niet ok, ze heeft een hartruis en ze heeft ook verhoging van maar liefst 0,1 graad! Een paar uur en heel veel dokterskletspraat later, mag ze eindelijk mee naar huis. Diagnose: geen idee, een speciaal geval!

Na een week heeft Sara weer enkels en zijn we aan het pakken voor onze roadtrip naar Melbourne. Trots als ik was dat mijn backpack slechts 12 kilo woog, is hij op miraculeuze wijze omgetoverd tot een ruime 18 kilo. Terwijl ik hem ondersteboven keer en al mijn spullen probeer uit te zoeken, wordt me de vraag gesteld: wat is nu echt onmisbaar? Ik denk eens goed na, al mijn spulletjes gaan in gedachten aan mij voorbij, steeds is het antwoord: nee, niet onmisbaar. Even later kom ik tot de conclusie: niets! Maar als ik dan kijk naar alles wat er voor mij ligt, dan doe ik toch echt iets fout! Ach, ik mag mezelf dan een backpacker noemen, ik ben nog altijd een meisje, dus ik pak alles maar weer netjes in.

Rijden aan de linkerkant van de weg is toch nog wel een uitdaging en we moeten elkaar er regelmatig op attenderen dat we links horen te rijden (LINKSSS!!!!!). Na een heerlijk weekje toeren, strand, kangoeroes, koala's en vooral heel veel eten, belt Sara's vader op om te vragen hoe het met ons reisverslag staat. Hoeveel musea hebben jullie al bezocht en hebben jullie veel foto's gemaakt? Sara heeft niet eens een camera mee en haar vader wacht nog steeds op de foto's van 3,5 jaar geleden... Aangekomen in Melbourne eten en drinken we nog iets meer en waren we echt, echt van plan om tenminste een museum te bezoeken, maar we hebben gefaald. Op de geplande museumdag komen we om 8 uur 's ochtends beneden en vinden daar onze gastheren die een verwoede poging doen om hun kater uit te stellen door te blijven drinken. Terwijl ze elkaar levenslessen proberen bij te brengen, spelen ze tussendoor liedjes op hun gitaar en proberen hun evenwicht te bewaren wanneer ze naar de keuken lopen om nog een biertje te pakken. We kunnen de heren uiteraard niet in zo'n toestand achterlaten, dus we besluiten hen te vergezellen richting de kroeg, zodat we hen kunnen steunen in het uitstellen van hun kater.

In Australie hoef je niet te wachten met drinken tot na vijfen en waar ik normaal met mijn vriendinnetjes een excuus zoek om te drinken, heb je hier een excuus nodig om niet te drinken. Geen probleem, Sara en ik passen ons wel aan. Ook het BYO-verschijnsel, Bring Your Own (drinks), bevalt ons goed, dus gewapend met een fles wijn lopen we een restaurantje binnen om te lunchen. Toevallig zit er een drankwinkel naast, dus na de eerste fles wijn wordt er een tweede gehaald. Wanneer ik een half uur later naar het toilet loop en op de vloer van het restaurant beland, verruil ik mijn wijnglas toch maar even voor een waterglas. Blijkbaar ben ik nog niet helemaal klaar voor de Ozzie drink cultuur... Na afscheid genomen te hebben van Sara en een zonnige verjaardag tot in de vroege uurtjes, gevolgd door een brakke dag, pak ik mijn backpack in voor het volgende avontuur: West-Australie!