Terug naar de liefde van mijn leven!

Twee Nieuw-Zeelanders en een Nederlander maken een wandelingetje door de Filipijnse rijstterrassen: van ontspannen eilandhoppen naar de drie engste en zwaarste dagen van mijn leven!

Na een heerlijk ontspannen weekje op Palawan en Kerstmis in Manila, besluiten Finn, Susan en ik dat het tijd is voor een actievere trip en we pakken de nachtbus naar het noorden. De Lonely Planet reisgids raadt ons een driedaagse "gemakkelijke" wandeltocht aan. Voor de zekerheid besluiten we toch maar om een gids mee te nemen. Een tricycle brengt ons over een modderig smal pad vlak langs een stijle afgrond naar het startpunt. Telkens als de banden wegglippen zie ik ons tientallen meters naar beneden stuiteren, maar na een aantal doodsbange minuten stap ik met trillende beentjes uit en beginnen we onze wandeltocht. Na twee uur bereiken we onze eerste bestemming al en onder het genot van een biertje besluiten we dat het inderdaad een gemakkelijke wandeling is. De volgende ochtend beginnen we vol goede moed aan de tweede dag. De moed zakt me echter al snel in m'n gympjes, het ' pad' bestaat afwisselend uit blubber, gladde stenen of glibberige traptreden, is nooit meer dan 30 centimeter breed en loopt constant langs diepe afgronden en stijle hellingen. Op sommige delen is het pad zelfs volledig verdwenen en ligt in delen ergens onderaan de afgrond. Met bibberende knietjes kijk ik naar beneden en probeer te bedenken hoe ik ooit weer boven kom als ik naar beneden zou vallen. De gids pakt mijn hand stevig beet, zegt dat ik niet naar beneden moet kijken en samen klauteren we verder. Op een gegeven moment wilde ik echt met mijn bips in de blubber neerploffen om eens ouderwets een lekker potje te gaan janken, maar net op tijd bedenk ik me dat dat gewoon niet zo'n hele coole actie zou zijn. Wanneer de gids vraagt of ik ok ben, kijk ik hem met mijn bezwete verlepte gezicht aan en probeer een soort van glimlach op te brengen. Met een mislukte grimas zeg ik: "Ja, maar Nederland is plat weet je!"

Na ZEVEN uur ploeteren komen we aan in het stadje waar we zullen overnachten. Volgens de Lonely Planet een stadje met meerdere restaurants en hostels. We kunnen de Lonely Planet zo langzamerhand niet meer zo erg waarderen, het ' stadje' bestaat uit een paar huisjes en een lodge zonder restaurant. Na tonijn uit blik en wat noedels, weinig slaap en een ontbijt bestaande uit biscuitjes, cola en paracetamol voel ik me zwak gezegd belabberd, maar ik heb geen bereik om een trauma helicopter te bellen dus er zit niets anders op dan onze tocht voort te zetten richting de bewoonde wereld. Onze irritatie ten opzichte van de Lonely Planet is omgeslagen naar intense haat en na ruim vijf uur door de modder glibberen en als de dood voor bloedzuigers bereiken we eindelijk een asfaltweg. Als een schipdrenkeling die eindelijk land bereikt barst ik bijna in huilen uit. We hebben het overleefd! Van top tot teen onder de blubber bereiken we het stadje waar de nachtbus ons weer terug naar Manila zal brengen. Aangezien we geen schone kleding meer hebben, lopen we een uur later alledrie rond in tshirts met: "I survived the rice terraces".

Ik voel me zo ontzettend beroerd dat ik de hele weg terug in coma lig en zodra we thuiskomen in bed kruip. Later op de dag skype ik met het thuisfront, ze zitten alle vijf heel enthousiast achter de laptop en ik vertel hen over mijn bijna-dood-ervaring en vergeet bijna te vertellen dat het toch ook wel echt ont-zet-tend mooi was! Als ik mama hoor barst ik dan toch in huilen uit: "mammieeee ik ben ziek!". "Ach", zegt papa, "eet gewoon een balut, dan voel je je wel weer beter!".

Helaas ben ik ruim vijf dagen ziek en begin ik me ondertussen toch wel een beetje zorgen te maken. Ik zal niet in details treden, maar het toilet en ik waren vrij onafscheidelijk. Op de zesde dag begint de band tussen mij en het toilet langzaam af te nemen en op de zevende dag ben ik weer helemaal beter! Een beetje wankelend onder het gewicht van mijn backpack zet ik met slappe beentjes mijn reis voort. Mijn backpack leunt niet meer zo erg op mijn zwembandjes, dus voor de zekerheid bestel ik een XL bananensplit als toetje.

Met mijn hoofd uit het raam, genietend van het uitzicht, sjees ik met lokale bussen het land door. De locals vinden het maar raar, een blond hoofdje hangend uit het raam, waarom gaat ze niet gewoon met een aircon busje, zoals alle toeristen? "M'am, aircon bus over there!" roepen ze dan ook steeds als ik op een busstation aan kom. "Nee, ik hoef geen aircon". "Yes, M'am aircon over there!" "No, no aircon!" "What, no aircon?" "No, no aircon." "Why not???" Het feit dat ik alleen reis is al een ontzettend grote schok voor ze. Filippino's zijn heel sociaal en reizen bijna nooit alleen. Ik ben dan ook eigenlijk nooit alleen, want ze vragen de oren van mijn hoofd en helpen me graag om me de weg te wijzen. Meestal pakken ze me letterlijk bij mijn hand en zetten ze me in de jeepney terwijl ze aan de bestuurder uitleggen waar ik heen moet. Die zet me dan weer netjes op de volgende jeepney.

Ik ben niet zo heel monogaam, want ben toch stiekem ook wel een beetje verliefd geworden op dit land, de mensen en het eten! Maar mijn grote liefde wacht al meer dan drie jaar op mijn terugkomst, dus met gemengde gevoelens neem ik afscheid van dit warme, hartelijke, mooie, verbazende land en verheug me op het weerzien met mijn geliefde Sydney! Al kan ik niet voorkomen dat er wat traantjes over mijn wangen rollen wanneer ik afscheid moet nemen van mijn community en alle andere bijzondere mensen die ik in deze twee maanden heb leren kennen.

Australia here I come!!!