Zorgeloze gelukkigheid
Door: Irene
Blijf op de hoogte en volg Irene
04 December 2011 | Filipijnen, Quezon City
Eerste week van het project zit erop. Wederom een week vol verwondering en verbazing.
Het eerst bezoek aan de community viel qua ‘poverty-shock’ gelukkig mee. Ik was voorbereid op sloppenwijken waar ik enkele dagen geleden foto’s van had gezien en verhalen had gehoord van een Tjechisch en Duits meisje. Gezinnen die leven onder bruggen en op afvalbergen en moeten rondkomen van nog geen 40 Filipijnse Pesos per dag (nog geen 75 eurocent!). Emotioneel labiel als ik ben zag ik mezelf al huilend instorten bij de eerste aanblik van een zielig kindje. Naief en bevooroordeeld zijn nog twee kenmerkende eigenschappen van mijn in mijn ogen bevoorrechte bestaan, want de community is alles behalve zielig!
Sprakeloos loop ik door een smal steegje en mijn ogen zien blije mensen, mijn oren horen gelach, mijn neus ruikt de geur van eten en een warm gevoel overspoelt me. Deze mensen lijken zo... gelukkig! Hun huizen zijn niet meer dan de boomhutten die ik vroeger met mijn broers in elkaar knutselde. Waar wij dagen in konden spelen, maar ’s avonds veilig in ons eigen kamertje en zachte bedje kropen. Deze mensen wonen met hun hele gezin in een zelf geknutseld hutje, hebben geen eigen kamers en geen zachte bedjes, maar lijken zo zorgeloos. Met tranen in mijn ogen probeer ik te bedenken wie er nu eigenlijk zielig is. Kinderen drommen om me heen: Ate! Ate! (Betekent zoiets als grootzus, gebruik je om een meisje of vrouw aan te spreken die ouder is dan jij)
De community is goed georganiseerd en we bespreken met wat leidinggevenden wat we precies gaan doen en wanneer de bijeenkomsten plaats zullen vinden. Elke weekdag van 15:00 tot 17:00 zal ik kinderen in de leeftijd van 8-11 jaar voorlezen en educatieve spelletjes met hen doen. De kinderen kruipen dicht tegen me aan en duwen elkaar aan de kant om zo dichterbij mij te kunnen zitten. Niet alle kinderen verstaan al goed Engels, maar ze luisteren goed en doen enthousiast mee met de spelletjes.
Ondertussen ben ik druk bezig met het verkennen van de stad en de Filipijnse cultuur. Mijn neus snuift dagelijks geuren op die tot op heden onbekend waren. Soms reageert mijn maag met een rommelend: lekker! Soms met een schokkend: Gatver, wegwezen! Filipino’s houden van dansen en zingen en een feest is geen feest zonder een karaokemachine. Karaoke hier lijkt alleen in niets op het gegil van mij en mijn vriendinnetjes, maar is meer een soort van Voice of the Philipines. Elke Filipino die ik tot nu toe heb horen zingen, kan ook echt zingen! Dat weerhoudt mij er uiteraard niet van om alsnog een beetje mee te blerren, want tja, ik ben nu eenmaal in de Filipijnen en een feestje is hier geen feestje zonder karaoke!
Het eerst bezoek aan de community viel qua ‘poverty-shock’ gelukkig mee. Ik was voorbereid op sloppenwijken waar ik enkele dagen geleden foto’s van had gezien en verhalen had gehoord van een Tjechisch en Duits meisje. Gezinnen die leven onder bruggen en op afvalbergen en moeten rondkomen van nog geen 40 Filipijnse Pesos per dag (nog geen 75 eurocent!). Emotioneel labiel als ik ben zag ik mezelf al huilend instorten bij de eerste aanblik van een zielig kindje. Naief en bevooroordeeld zijn nog twee kenmerkende eigenschappen van mijn in mijn ogen bevoorrechte bestaan, want de community is alles behalve zielig!
Sprakeloos loop ik door een smal steegje en mijn ogen zien blije mensen, mijn oren horen gelach, mijn neus ruikt de geur van eten en een warm gevoel overspoelt me. Deze mensen lijken zo... gelukkig! Hun huizen zijn niet meer dan de boomhutten die ik vroeger met mijn broers in elkaar knutselde. Waar wij dagen in konden spelen, maar ’s avonds veilig in ons eigen kamertje en zachte bedje kropen. Deze mensen wonen met hun hele gezin in een zelf geknutseld hutje, hebben geen eigen kamers en geen zachte bedjes, maar lijken zo zorgeloos. Met tranen in mijn ogen probeer ik te bedenken wie er nu eigenlijk zielig is. Kinderen drommen om me heen: Ate! Ate! (Betekent zoiets als grootzus, gebruik je om een meisje of vrouw aan te spreken die ouder is dan jij)
De community is goed georganiseerd en we bespreken met wat leidinggevenden wat we precies gaan doen en wanneer de bijeenkomsten plaats zullen vinden. Elke weekdag van 15:00 tot 17:00 zal ik kinderen in de leeftijd van 8-11 jaar voorlezen en educatieve spelletjes met hen doen. De kinderen kruipen dicht tegen me aan en duwen elkaar aan de kant om zo dichterbij mij te kunnen zitten. Niet alle kinderen verstaan al goed Engels, maar ze luisteren goed en doen enthousiast mee met de spelletjes.
Ondertussen ben ik druk bezig met het verkennen van de stad en de Filipijnse cultuur. Mijn neus snuift dagelijks geuren op die tot op heden onbekend waren. Soms reageert mijn maag met een rommelend: lekker! Soms met een schokkend: Gatver, wegwezen! Filipino’s houden van dansen en zingen en een feest is geen feest zonder een karaokemachine. Karaoke hier lijkt alleen in niets op het gegil van mij en mijn vriendinnetjes, maar is meer een soort van Voice of the Philipines. Elke Filipino die ik tot nu toe heb horen zingen, kan ook echt zingen! Dat weerhoudt mij er uiteraard niet van om alsnog een beetje mee te blerren, want tja, ik ben nu eenmaal in de Filipijnen en een feestje is hier geen feestje zonder karaoke!
-
04 December 2011 - 08:28
Michael:
Wauw check de nieuwe bruce lee links onderin -
04 December 2011 - 19:41
Maartje:
Ahh... geniale actie voor je lieve zusje! -
04 December 2011 - 20:56
Pauline:
Klinkt echt super leuk iet! Maak maar veel kindertjes blij:) xxx -
08 December 2011 - 11:55
Kaar:
Hai heerlijkheid!
Wat een prachtig verhaal! Zet je wel weer met beide benen op de grond zo'n ervaring. Want inderdaad, wie is er hier nou zielig? Jij in ieder geval niet want je mag het allemaal meemaken!!!
Geniet lekekr door!
Kus -
09 December 2011 - 10:33
Ada:
Je verhaal was nu al een snoepje om te lezen!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
